Έμβρυα δίχως αύριο;
Έμβρυα δίχως αύριο;
Στην Αγγλία το 1990 ψηφίσθηκε ένας νόμος (Human Fertilization and Embryology Act 1990) o οποίος οριοθετούσε το νομικό πλαίσιο κλινικής πρακτικής και έρευνας στην εξωσωματική γονιμοποίηση.
Ο νόμος αυτός όριζε ότι, έμβρυα σε κρυοσυντήρηση πρέπει να διατηρούνται μόνο για μια περίοδο πέντε (5) ετών. Μετά το τέλος αυτής της περιόδου και μετά την συγκατάθεση και των δύο γονέων η περίοδος αυτή μπορεί αν παραταθεί για άλλα πέντε (5) χρόνια.
Το 1996, με την πάροδο της πρώτης πενταετίας από το πέρασμα του νόμου, ήταν ανάγκη να αποφασιστεί η τύχη των εμβρύων που βρίσκονταν σε κρυοσυντήρηση σε κλινικές εξωσωματικής γονιμοποίησης. Το θέμα αυτό προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον στην κοινή γνώμη και καλύφθηκε εκτενώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Την 1η Αυγούστου 1996 περίπου 3.000 έμβρυα καταστράφηκαν από τις κλινικές.
Όλη αυτή η κατάσταση και διεργασία έφερε στην επικαιρότητα πολλά ερωτηματικά , θέματα ηθικής καθώς και μεγάλη σύγκρουση απόψεων.
Ποιος θα μπορούσε να θεωρηθεί ο καταλληλότερος χρόνος για την συντήρηση των εμβρύων?
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το χρονικό περιθώριο που μπορεί να κρυοσυντηρηθεί ένα έμβρυο είναι δεκάδες φορές μεγαλύτερο από 5 χρόνια και κάνουν λόγο έως και 1.000 χρόνια. Άλλοι υποστηρίζουν ότι τα 5 χρόνια δεν είναι επαρκείς και ότι θα ήτανε πιο σωστό να επεκταθεί το όριο συντήρησης σε 10 χρόνια, ενώ πολλοί έκαναν λόγο για συντήρηση εμβρύων μέχρις ότου φτάσει η "μητέρα" στο 55ο έτος ηλικίας δηλαδή περίπου στο τέλος του φυσιολογικού οικογενειακού προγραμματισμού.
Από την άλλη μεριά σημαντικό ρόλο παίζει και η στάση των "γονέων". Θα πρέπει να υπάρχει η συγκατάθεση τους και να καταγράφεται γραπτώς η τύχη των εμβρύων τους, έτσι ώστε να γίνονται γνωστές οι προθέσεις τους μετά το πέρας της χρονικής περιόδου κρυοσυντήρησης των εμβρύων τους. Η διαδικασία αυτή θα πρέπει να συμπληρώνεται πριν την κατάψυξη των εμβρύων ενώ συγχρόνως να καταγράφονται και οι πιθανές εκδοχές όπως π.χ. δωρεά σε άλλους αποδέκτες, δωρεά για έρευνα (research) ή η ολική τους καταστροφή.
Στην διαδικασία της κρυοσυντήρησης του εμβρύου, αφαιρείται το νερό που περιέχει το έμβρυο και αναπληρώνεται με ένα ειδικό ψυκτικό μείγμα ώστε να προστατεύσει τα κύτταρα κατά την διάρκεια της κατάψυξης του.
Η κατάψυξη και απόψυξη ενός εμβρύου γίνονται σταδιακά και σιγά σιγά ώστε να αποφευχθούν τυχόν βλάβες.
Τι γίνεται όμως σήμερα στην Ελλάδα?
Στην Ελλάδα, πάνω σε αυτό το θέμα, έγινε πρόσφατα νομοθετική ρύθμιση με μέγιστο χρόνο κρυοσυντήρησης τα 5 χρόνια, προκείμενου να μην υπάρξουν πια στο μέλλον έμβρυα χωρίς ποτέ να έχει ενδιαφερθεί κανένας "γονέας" τους για την τύχη τους.
Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζαν και τα εργαστήρια εξωσωματικής γονιμοποίησης με αποτέλεσμα να υπάρχουν "έμβρυα δίχως αύριο" ………. έμβρυα που δεν είχαν αναζητηθεί ποτέ από ζευγάρια που έκαναν εξωσωματική γονιμοποίηση. Και αυτό ήταν αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων όπως:
Κάποια από αυτά τα ζευγάρια είχαν επιτυχία, η σύζυγος έμεινε έγκυος, απέκτησαν απογόνους και δεν θέλησαν να αποκτήσουν άλλους ενώ από την προσπάθεια τους έμεινε πίσω ένας αριθμός εμβρύων.
Άλλα ζευγάρια χώρισαν και δεν προχώρησαν στην απόκτηση παιδιού ενώ η προσπάθεια τους πριν το διαζύγιο επέφερε κάποια έμβρυα το οποία βρίσκονται στην κρυοσυντήρηση.
Είναι πιθανό ένας από τους δύο "γονείς" να απεβίωσε.
Σήμερα λοιπόν υπάρχουν νομοθετικά πλαίσια για τις παραπάνω περιπτώσεις…..
